Martien Meiland geeft toe dat hij nooit vrede heeft gesloten met zijn pestverleden: ‘Ze hielden niet van me alleen omdat ik op een meisje leek’
Catherine gaat samen met Montana en Martien Meiland op koopjesjacht in Noordwijk. Na het winkelen hebben ze lekkere trek. Ze nemen een kroket in de lokale lunchroom.
Catherine is benieuwd naar de familiegeschiedenis van Martien. “Ik had bijna geen contact met mijn vader”, vertelt die. “We lagen elkaar niet zo. Ik heb van jongs af aan nooit echt een klik met hem gehad.” Catherine reageert: “Had je het gevoel dat je vader niet van je hield?” Martien beaamt dat.
‘Familie krijg je’
Martien geeft emotioneel een voorbeeld: “Ik zat met mijn vader in de auto toen hij tegen me zei dat mijn moeder kanker had en dood zou gaan. Toen heb ik aan mijn vader gevraagd om de auto stil te zetten en ben ik kilometers naar huis gaan lopen.”
Catherine schrikt van dit verhaal: “Dat zo’n vader zich niet realiseert wat je een kind aandoet. Als je dat vertelt, vraag je of iemand even rustig wil zitten.” Martien: “Ja meid, wat doe je eraan. Familie krijg je en vrienden zoek je uit. Zo is dat.”
Pesten
Het is niet alles wat Martien over zijn jeugd deelt. Later, aan de ontbijttafel, vertelt hij dat hij vroeger is gepest: “Ze noemden me een meisje.” Erica Meiland zegt tegen hem: “Je zei dat je er nooit last van hebt gehad.” Martien schudt zijn hoofd en zegt: “Maar ik ben een binnenvetter.”
Erica denkt dat hij zijn pestverleden nooit verwerkt heeft: “Daar ben ik van overtuigd. Als je iets verwerkt hebt, kun je er gewoon over praten.” Catherine is het met haar eens. Martien is klaar met alle psychologische analyses aan tafel: “Ik vind het allemaal prima wat jullie zeggen, maar mij niet bellen.” “Ga jij maar even mediteren, want je bent helemaal opgefokt”, zegt Erica tegen hem.
